Jak prędko dolała do mety swej grot,

Tak chwile młodości mijają nam w lot.

Snadź jutro już, groby otwarłyby się,

Więc śpieszmy do Pana, dopóki nas zwie!

Jak pięknie, gdy w kwiaty uwieńczon jest maj;

Mróz jeden, jedyny — już niszczy ten raj.

Tak niegdyś kwitł człowiek, co dzisiaj już zgasł;

Powróćmy do Pana, dopóki jest czas!

Był dzieckiem, gdy Bogu już serce swe dał,

Samuel — jak rad był, że wcześnie Go znał,

Wszak wielką nagrodę Pan sługom Swym da,

Więc służmy Mu chętnie, w młodości, co dnia!

Gdy chcesz być szczęśliwym do Pana się śpiesz

I z rąk Jego skarby wspaniałe wciąż bierz.

Rozpędzi światłością wnet mroki twych dróg,

I niebem ci będzie i szczęściem twój Bóg.