Na nowo jeden rok przeminął,

Cel dążeń naszych — wieczność zbliża się.

Żem pośród nieszczęść nie zaginął,

Że dobroć Twa wspierała ciągle mię,

Zawdzięczam Tobie, Panie, Boże mój!

Bom ja tak w życiu jak i w śmierci Twój.

Znikają krótkie życia chwile,

Nietrwałą jest ziemskiego szczęścia moc,

Ach, nieraz słońce świeci mile,

A wnet je tłumi ciemna burzy noc,

Gdy, Boże, ręka Twa osłania mię

Nieszczęścia wtedy nie ulęknę się.

Ty jesteś, Boże, tarczą moją,

Twa łaska nowych mi udziela sił;

Gdym błagał Cię o pomoc Twoją,

Tyś mi obroną i pociechą był.

Dlaczegóż bym się miał przyszłości bać,

Gdyś raczył mi dowody łaski dać?

Twe imię święte będę sławił

I w Twym przymierzu będę ciągle trwał,

Boś mię od złego, Panie, zbawił

I w słowie Swym obfitość pociech dał.

Słabości moje racz przebaczyć ii,

I łaskę zlej na przyszłe życia dni!

Sam wspieraj chwiejne kroki moje

I każej chwili racz kierować mną!

Gdy śmierć tworzy swe podwoje,

Wprowadzisz mię, gdzie wierni Twoi są.

Niebiański wówczas głosu Twego dźwięk

Ostatni piersi moich stłumi jęk.