Gdy wieczorem gwiazdki płoną,

Na wysokim niebios tle,

Zda się, że aniołów grono

Duszę mą do nieba zwie.

Tęskne wtedy z serca płyną,

Tęskne myśli w niebios tło,

Gdzie w ojczyźnie bóle giną,

Łzy tęsknoty prędko schną.

Wprawdzie jeszcze moje ciało

Mieszka w ciemnym dole łez,

Lecz me oko już dojrzało Kraj,

gdzie smutku, żalu kres.

W tym promiennym wiary kraju

Nie ma cieni, nie ma nędz,

Tam pielgrzymi już mieszkają

W szacie z lśniąco białych przędz.

Gwiazdy złote, jasno lśnijcie

Wszystkim biednym w ziemski kraj,

Smutnych synów ludzkich zwijcie

Wznosić serca w jasny raj!

By w nadziei, żywej wierze

Mogli się w niebiosa wzbić,

Całym sercem swym i szczerze

Boga pieśnią chwały Czcić!