Już słoneczko jasne pola ozłociło,

Lecz jaśniejsze w sercu słońce zagościło.

Na zielonych łąkach błyszczy w słońcu rosa;

Gdy mam Ciebie, Jezu, w sercu lśnią niebiosa.

Za Tobą spoziera tęsknie moje oko,

Grzechy mię bez Ciebie wtrącą w noc głęboką.

Kwiatek do kwiateczka chciwie się nachyla;

W Twojej społeczności piękna każda chwila.

Już ogarnia pola święta, ranna cisza;

Pokój, który dajesz, wszelką myśl przewyższa.

Pędzą już pasterze na pastwiska stada;

Z Tobą, mój Pasterzu, dusza pójdzie rada.

Nieraz w gęstych chmurach słońca blaski gasną;

O, niech Twe promienie wciąż mi świecą jasno,

Przebudź, me słoneczko, duszę mą zaspaną,

By mię obudziło w niebie wieczne rano.