Kościele, któż twe tajnie zgadł,

Co w nędzy lśnisz przepychem szat?

W brzydocie któż piękniejszy, któż,

W cierpieniu chodząc drogą róż?

Baranku, Twoich wykupionych stad

Nie pojmie ludzki, ni anielski świat.

Zostałem z łaski Twojej też

Włączony do tych cudnych rzesz,

Odstraszam nędzą ludzki wzrok,

Przed chwałą mą truchleje wróg,

Nikt przewrotnością nie dorówna rai

A czysty Twój w mej duszy obraz lśni.

Opuścił mię i wyklął świat,

Lecz Chrystus Pan mię przyjął rad;

Mnie za głupiego ma ten świat,

Lecz Bóg wspomaga, bym nie padł;

Wzgardzonym tu, bez praw, przedmiotem drwin,

Lecz tam koronę da mi Boży Syn.

Gdy spojrzę w głębię duszy mej,

O, ileż grzechu widzę w niej!

Gdy się w strój Twych odzieję łask,

To i anielski gaśnie blask;

Tak jasno, czysto moje szaty lśnią,

Że słowa mi z podziwu w ustach mrą.

O grzechu, jakże nisko gniesz!

O wiaro, nad obłoki rwiesz!

Duch ludzki tylko wiarą zgadł

Te tajemnice Bożych rad,

Co przez krzyż, połamawszy grzechu grot,

Grzeszników •wiedzie do niebieskich wrót.

To arcydzieło zdziałał Bóg,

Tę sztukę najwspanialszą z sztuk;

Wyniszczył straszne grzechu zło

Z Chrystusa boku wziętą krwią.

O, niech anielski triumfuje chór

I niech podziwia Chrystusowy zbór