W ojczysty dom!

— w mym sercu wciąż rozbrzmiewa

I tli jak ogień tęskna żałość ta;

Z tej ziemi się ma dusza tam dobywa,

Gdzie cel mych dążeń i nadzieja ma.

W ojczysty dom!

Gdy w pośród cichej nocy

Gwiazdeczki mile uśmiechają się,

O Stworzyciela świadczą mi wszechmocy,

I Jego chwale, w której będę z Nim.

Przecudny jest to gród!

Do niego serce lgnie,

Tam biegną pieśni moje,

Tam mych myśli lot.

Mój kraj ojczysty tam,

Gdzie już nie wniknie kłam;

Wnet stanę już u jego złotych bram.

W ojczysty dom!

— bo ziemia ta obczyzną,

Tu tylko chwilę gościem zostać śmiem.

Jak wody prąd odwilżą glebę żyzną,

Tak mnie nadzieja krzepi nocą, dniem.

W ojczysty dom!

Ach, co za radość będzie,

Gdy rzeczywistość tam zobaczę raz,

Gdy będę mógł stać w odkupionych rzędzie,

Gdzie Królem Chrystus jest po wszystek czas.