Jak będzie nam, gdy po skończonym boju,

Ciężkim, ostatnim przewalczonym już,

Z obczyzny się przeniesiem do pokoju,

Przez bramę wieczną do Ojczyzny dusz!

Gdy resztę z naszych nóg strząśniemy pyłu,

Z oblicza zetrzem pot ostatni raz,

Gdy ujrzym to, co nieraz nas krzepiło

I nową pocą napełniło nas.

Jak będzie nam, gdy staniem tam oblani

Jasnością wieczną niegasnących zórz,

Gdzie, o roskoszy, nic nas już nie zrani,

I grzech i krzyż przestaną nękać już.

Gdy Pan skinieniem wezwie nas prawicy,

A my spokojni, nie znający trwóg,

Staniemy przed Nim jako domownicy,

I gdy mas jak Swe dzieci przyjmie Bóg.

Jak będzie nam, gdy dusza wyzwolona

W skrzydła uderzy, aby lecieć tam,

Skąd Bóg wyciąga do niej Swe ramiona

I chce ją wieść do Swego raju bram.

Gdy z ócz zasłona wszelka wreszcie spadnie,

Jak przed blaskami słońca pierzcha zmrok;

Kiedy widzenia zachwyt nas ogarnie

I Boży tron olśniony ujrzy wzrok.

Jak będzie nam, gdy głos usłyszym Pana:

"Błogosławieni, pójdźcie, pójdźcie wraz!"

I błyśnie ku nam Zbawcy twarz świetlana,

Co kiedyś pełna była krwawych zmaz!

Gdy w oczy spojrzym, niedgyś zapłakane

Przez zatwardziałość serc, przez mnóstwo win;

Gdy ran ujrzym, ach, dla nas zadane,

Przez które nas odkupił Boży Syn!

Jak będzie nam, - o, nie widziały oczy

I nie słyszały uszy, jakich łask

Wspaniałość wieczna w niebie nas otoczy,

Gdy wzgórz Syjonu cudny ujrzym blask.

Więc w górę pnijmy się po stromej drodze

I niech nie zraża nas pielgrzymki trud:

Daj, Paniem stanąć utrudzonej nodze

U jasnych, triumfalnych raju wrót!