Jak wiele błądzi owiec

Od Chrystusowych trzód

W bezdroża, na manowiec,

Na nędzę, mróz i głód;

Przez ciernie, przez gęstwiny,

Gdzie grozi śmierci jad,

W prz¬paście, rozpadliny

Torują sobie ślad.

O, pójdźmy, by je odszukać!

Idą do niechybnych zgub.

Niechże każdy z nas śmie choćby jedną z nich

Przynieść też do Pańskich stóp!

Któż chce zgubione syny,

Któż do Jezusa wieść?

Przez ciernie, przez gęstwiny

Któż gotów mężnie przejść?

Pomimo zimna, głodu,

Któż chętnie pójdzie tam,

By chronić je przed szkodą

I wyrwać z śmierci jam?

Jak słodko to godziną

Wieczorną będzie rzec:

„Pasterzu, tę jedyną

Owieczkę mogłem strzec.

Znalazłem ją strudzoną

I pełną trwóg i mąk;

Dziś ją na Twoje łono,

Do Twoich kładę rąk."