Gdy nazbyt stromą zda tobie się droga,

W trudzie pielgrzymki pot spływa ci z czoła,

Tak ciężką walka, tak wielką jest trwoga,

Ze nie wiesz, zali twa słabość podoła,

— Panu to powiedz; twój Zbawiciel stoi

Pośród strudzonych, krzepi ich i koi.

Panu to powiedz, gdy wkoło twej łodzi

Srożą się wichry i piętrzą się fale,

Kiedy cię własne twe ramię zawodzi,

Próżne wysiłki, daremne twe żale,

Wśród fal spienionych twój Zbawiciel stoi,

Burzę ucisza i twą trwogę koi.

Gdy cierpisz nad tym, żeś skuty w łańcuchy

Grzechu swojego i swojej niemocy,

2eś na głos Zbawcy swojego tak głuchy,

I miasto światła obierasz cień nocy,

— Panu to powiedz; Spójrz, pod krzyżem stoi

Ten, co cię zbawi, twe cierpienia koi.

Panu to powiedz, żeś duchem ubogi,

Gdy się z Nim modlić, gdy czuwać z Nim trzeba;

że mało łakniesz wśród ciężkiej swej drogi

Manny niebieskiej i żywota chleba.

Patrz tam, w ogrójcu twój Zbawiciel stoi,

Dla ciebie walczy i twój smutek koi.

Kiedyś wśród walki pozostał samotny,

Kiedy najbliżsi cię opuścili,

Gdy dzielisz Zbawcy los ciężki, sromotny,

Boś tak opuszczon, jak On, w śmierci chwili,

— Panu to powiedz: Ten w pobliżu stoi,

Co łzy twe liczy i twój smutek koi