O duszo moja, dzięki składaj,

Wciąż dzięki składaj Bogu łask!

Spojrzawszy w przeszłość, opowiadaj,

Że cudów cię otoczył blask.

Wszechmocny cię orlimi pióry

Miłośnie, po ojcowsku niósł,

Ochraniał i rozpraszał chmury,

Że nie spadł z głowy twej ni włos.

Na nowo dzisiaj Pan odmyka

Swej łaski wiecznej jasne drzwi,

Opiekę znowu ci przyrzeka,

Wskazuje ślad wśród nocnej mgły;

Co tylko masz, co serce czuje,

U Pańskich nóg pokornie złóż,

On łódką życia pokieruje

I z mnogich ją wywiedzie burz.

Co przyszłe czasy mieszczą w łonie,

To wszystko Pan w Swym ręku ma,

Bezpieczny jesteś w tej ochronie,

On z tobą jest każdego dnia

A skoro już w ojczyste progi

Przeniesie cię do niebios wrót,

Przezwyciężywszy śmierci trwogi

Uwielbisz wiecznie łaski cud

Przed wzrokiem twoim się roztoczy

Kraina w barwie rajskich róż

I obóz ujrzą twoje oczy,

Co z miejsca nie wędruje już.

Nierozerwalne jego liny,

Na wieki stoi każdy pal;

Tam mieszkać będą Boże syny,

Tam płacz ucichnie, ból i żal.