Naucz mię wierzyć, naucz miłować,

Aby ożywczy trysł ze mnie zdrój!

Naucz mię wierzyć, naucz miłować,

Dusze do Ciebie, wieść tu, Zbawco mój!

Wciąż wiara, nadzieja, i miłość trwa.

Lecz z nich największa jest miłość Twa;

Mocno więc wierzyć i ufać chcę,

że Ty nią Sam napełnisz mię.

Cichość, pokora, pokój i radość,

To dusz wybranych od Pana dział.

On będzie szukał cnót tych u ciebie,

Gdy cię zawoła, byś liczbę Mu zdał.

Nim po wybranych

przyjdzie Pan w chwale,

Swoją istotę ujrzeć w nich chce,

A tą istotą Jego jest miłość,

Więc napełń, Panie, nią tu serce me!