Gdy spojrzę tylko na cudowny krzyż,

Na którym skonał w mękach Książę chwał,

Znikają całkiem blaski zasług mych,

Blednieje to, czym chlubić bym się chciał.

Nie dozwól, Jezu, żebym chlubił się

Czymkolwiek innym, a nie śmiercią Twą!

Wyrzekam się dla Twej najdroższej krwi

Złud tych, do których serca zwykle lgną.

Patrz, z głowy Jego, z boku, z rąk i stóp

Miłości ból strumieniem spływa krwi.

Cudniejszy wieniec czy kto kiedy splótł

Z ostrego ciernia, które w skroniach tkwi?

A choćby wszechświat był własnością mą,

Wdzięczności byłby to zbyt lichy dar

On pragnie życia mego, duszy mej,

Miłości tak cudownej Boski żar