Znam strumień, co płynie wśród dolin i wzgórz

Spokojnie i cicho, jak cień;

Złotymi blaskami ognistych lśni zórz.

Któż wody skosztował już zeń?

O duszo, upraszam cię, chodź,

Do wód tych cudownych się zwróć,

Bo płyną obficie wzdłuż i wszerz!

I tobie ulżą, o, wierz!

Gdy serce dosięgnie ożywczy ten prąd,

To radość ogarnia je wnet,

Bo błogość kosztowna dopływa mu stąd

I zbawia od trosk, mąk i bied.

Ta głębia przejrzysta, jaśniejsza od słońc,

Wciąż poi i karmi mdły lud,

A wonnym powiewem z niebieskich gór tchnąć,

Największy osładza mu trud.

Ten strumień żywota, jak źródło ze skał,

Z Jezusa wytryska ci ran.

Za ciebie, grzeszniku,

Za ciebie to dał

Swą krew wylać drogi twój Pan!

Kto pragnie, niech przyjdzie i pije z tych wód,

Wołają z Syjonu nam w dół,

Bo tylko, kto w falach tych grzechu zmył brud,

W niebiesiech usiędzie za stół,