Bracia, do czynu wielkiego powstańmy,

Dzień już przemija i zbliża się noc.

Duszom ginącym ratunek podajmy,

Łaski zbawiennej zwiastujmy im moc.

Wszystkich wołajmy na ucztę weselną,

Którą zgotował na niebie nasz Pan;

Głośmy, że Chrystus Swą męką śmiertelną,

Zdoła uleczyć świat z bólu i ran.

Giną tysiące bez Słowa Bożego,

Groźnie nad światem panoszy się śmierć;

Nie ma wśród ludów królestwa Bożego,

Straszna nienawiść władczynią ich serc.

Bracia, do Boga prowadźmy narody,

Miłość, braterstwo — to będzie nasz wkład.

Z niebios żywota popłyną nam wody,

Zroszą nasz biedny, uwiędły już kwiat.