„Później się dowiesz!"

— temu wierzyć chcę,

Twa wola dobra jest,

Ty wiedziesz mię.

Choć drogę mą okrywa gruba mgła,

Ty Panie, wyjście znasz, to ufność ma.

Stoję i czekam, aż Sam jasne drzwi

Nadziei z łaski Swej otworzysz mi,

Bo ponad wszelkie zrozumienie me

Większe, obfitsze są miłości Twe.

Nie wiem ja, czemu mię prowadzisz tak,

Lecz w tym, że nie wiem, mam Twej ręki znak

Już się nie boję chmur, ni ciężkiej mgły,

Gdy wiem, że spoza, mgieł spoglądasz Ty.

Spokojnie na Twą pierś położę się;

Ze śmiem Cię Ojcem zwać, to cieszy mię.

Znużony spocznę ja na rękach Twych,

Tylko mię prowadź wciąż po drogach Swych.

Kieruj mym życiem, wypełń dzieło Swe,

Czy pokój wkoło mnie, lub burza rwie;

Jak błogo, gdy przeminie burzy szał,

Być w domu Ojca pośród wiecznych chwał.