Umarłem ja i z Nim położon w grób

Odtąd, choć żyję, żyje we mnie On,

Nie znam już ziemskich

blasków szczęścia w sobie,

Ni dręczy mnie narzekań świecki ton.

Gdy grzech się zbliża, to mię Pan ogarnie,

Gdy ciężka troska, niesie ją mój Stróż;

Mu zaufać mogę niezachwianie,

Więc piekła moc mnie nie zatrwoży już.

Umarłem już przez Twoją łaskę, Panie,

Twój Duch uwolnił mię z własnego „ja".

O, trzymaj mię, gdzie moja noga stanie,

Niech słabego strzeże ręka Twa!

Tobie Samemu mego życia życie,

Tobie Samemu — mojej śmierci, śmierć,

Pragnę należeć wiecznie, całkowicie,

Tobie Samemu chcę nieść wieczną cześć.